Саҙаҡа биреү
Саҙаҡа биреү тәртибе тураһында бер нисә хәҙис
«Әгәр ҙә кеше доғаларының ҡабул булыуын, үҙенә килгән бәләләрҙең юҡҡа сығыуын теләһә, мохтажлыҡҡа төшкән кешегә үҙе лә ярҙам итһен».
«Саҙаҡаның иң яҡшыһы — (һыуға ҡытлыҡ булған ерҙә) кешеләргә һыу эсереү».
Йәки «...мосолман кешенең ғилемгә өйрәнеп, уны башҡаларға ла өйрәтергә тырышыуы».
Әлбиттә, саҙаҡа биреүҙең сауаплы булыуы хаҡында Ислам өгөт-нәсихәт биреп, үҙ-ара ярҙам итешеп кенә торорға бойора, әммә уны хәҙерге ҡайһы бер хәҙрәттәребеҙ кеүек һорап алыуҙан тыя.
«Хәйер-саҙаҡа бирешеп кенә тороғоҙ!» — тигән ул. Ирҙәрҙән берәү шул ваҡыт: «Эй, Аллаһ илсеһе! Минең бер динар аҡсам бар, — ти, — уны саҙаҡа итеп кемгә бирергә кәрәклеген белге килә». «Үҙ кәрәк-яраҡтарыңа тотон». «Миндә тағы ла бер динар бар», — ти ир кеше. «Балаңа бир», — ти пәйғәмбәр. «Миндә тағы ла бер динар бар», — тип дауам итә ир. «Ҡатыныңа бир». «Минең тағы ла бер динарым бар», — ти кеше. «Хеҙмәтсеңә бир». «Минең тағы бер динарым бар», — ти ир. «Ҡайҙа тотонорға кәрәклеген үҙең яҡшыраҡ беләһең», — ти пәйғәмбәр.
Әбү Сәғид әл-Худриҙан риүәйәт булып ҡалған бер хәҙистә Ибн Мәсғүт ҡатыны Зәйнәбтең пәйғәмбәребеҙгә килеп: «Эй, Аллаһ илсеһе! Бөгөн һин хәйер-саҙаҡа биреп кенә торорға кәрәклеге тураһында һөйләнең, минең үҙемдең бик матур биҙәнеү әйберҙәрем бар. Мин уны хәйер-саҙаҡаға таратып бирергә теләгәйнем, Ибн Мәсғүт рөхсәт итмәне: