Истихәрә намаҙы
Истихәрә намаҙы – бер оло эш башлар алдынан, уның хәйерле булыуын теләп уҡыла торған ике рәҡәғәтле нәфел намаҙы.
Эшләнәсәк бер эштең нәтижәһенә ҡәнәғәт булмағанда уҡыла. Аллаһ Тәғәләгә доға ҡылына.
Хәйерле булыуы беленгән эштәр өсөн истихәрә ҡылынмаҫ.
Әнәс ибн Мәликтән (радыаллаһү ғәнһү) килгән риүәйәттә Пәйғәмбәребеҙ уға: Әй, Әнәс! Берәр эш эшләргә теләһәң, ете мәртәбә Раббыңа истихәрә ит, унан һуң, күңеленә нимә беренсе килһә, шуға иғтибар ит. Сөнки хәйерлеһе шундалыр”, — тигән.
Жәбир ибн Ғабдуллаһ (радыаллаһү ғәнһү): «Пәйғәмбәребеҙ саллалаһу ғәләйһи үә сәлләм беҙгә Ҡөръән сүрәләрен өйрәткән кеүек, һәр эшебеҙҙең хәйерле булыуын һорарға өйрәтте», — тине.
«Әгәр берегеҙ берәй эш эшләргә йыйынһа, фарыз намаҙынан тыш ике рәҡәғәт намаҙ уҡыһын да (түбәндәге доғаны уҡыһын): «Аллааһүммә иннии әсьәлүкә биғилмикә үә әстәҡдирукә биҡудратик, үә әсьәлүкә мин фадликәл-ғәҙыым, фә иннәкә тәҡдиру үә ләә әҡдир, үә тәғләмү үә ләә әғләм, үә әйтә ғәлләәмүл-ғуйүүб. Аллааһүммә ин күнтә тәғләмү әннә һәәҙәәл-әмр хайрун лии фии диинии үә мәғәәшии үә ғәәҡибәти әмри ғәәжилиһи үә әәжилиһи фәҡдүрһү лии ҫүммә бәәрик лии фиһ, үә ин күнтә тәғләмү әннә һәәҙәәл- әмра шәрруи лии фии диинии үә мәғәәшии үә ғәәҡибәти әмрии ғәәжилиһи үә әәжилиһи фәсрифһү ғәнни үәсрифни ғәнһү үәҡдүр лийәл-хайра хәйҫү кәәнә ҫүммә әрдынии биһ».
«Эй Аллаһ, мин һинән ғилемең менән хәйерлелек һорайым. Мин һинең ҡөҙрәтеңә мохтажмын һәм һинең бөйөк мәрхәмәтлегеңдән һорайым, дөрөҫлөктә, Һинен ҡөҙрәтең етә, ә минеке етмәй, Һин беләһең һәм мин белмәйем, Һин — йәшеренде Белеүсеһең. Эй Аллаһ, әгәр был эш миңә хәйерле икән, минең динемдә, тормошомда, эшемдең һөҙөмтәһендә йәки хәҙерге ваҡытта уны миңә насип ит һәм еңеләйт, шул эшемдә бәрәкәт бир. Әгәр ул эш миңә насар икән, минең динемдә, тормошомда, эшемдең һөҙөмтәһендә йәки хәҙерге ваҡытта, ул эште минән йыраҡлаштыр, мине лә ул эштән йыраҡлаштыр. Ҡайҙа ғына булһам да, миңә хәйерле нәмә насип ит һәм шуның менән мине риза ит».
Намаз истихара
Если возникло какое-нибудь дело, но человек сомневается, сделать его или нет, или когда его делать, то в этом случае надо читать два рака‘ата намаза истихара, а затем дога (на верху). Затем читавший делает то, к чему больше тянется сердце.
К числу добровольных относиться также молитва испрашиваемая благословения (истихара), на что указывает хадис, согласно которому Посланник Аллаха учил, как следует просить Аллаха о благословении во (всех) делах, подобно тому, как он учил (той или иной) суре Корана. Он говорил: «Когда кто-нибудь захочет сделать что либо, пусть совершит дополнительную молитву в два ракаата, а потом скажет: "О Аллах, я прошу Тебя помочь мне Твоим знанием, и я прошу Тебя придать мне сил Твоим могуществом, и я прошу Тебя оказать мне великую милость, ибо, поистине, Ты можешь, а я не могу, Ты знаешь, а я не знаю, и Тебе известно всё о сокрытом! О Аллах, если знаешь Ты, что это дело станет благом для моей религии, для моей жизни и для исхода моих дел (или же он сказал: для этой и будущей жизни), то предопредели его мне, облегчи его для меня и ниспошли мне Твоё благословение в этом. Если же Ты знаешь, что это дело окажется злом для моей религии, для моей жизни и для исхода моих дел (или же он сказал: для этой и будущей жизни), то отврати его от меня, и отврати меня от него и, суди мне благо, где бы оно ни было, а потом приведи меня к удовлетворённости им.
А затем Пророк (после чтения дога) говорил: ”И (человеку следует) сказать, чего он хочет” (аль-Бухари).