Элеккеләрҙән ҡалған риүәйәттәр
Ғабдулла бин Ғаббастан ҡалған бер хәҙистә әйтелә: «Ҡиәмәт көнөндә ирендәре аҫылынып, тештәре ыржайып торған ҡарт бер ҡарсыҡ һүрәтенә индереп, донъяны мәхшәр майҙанына килтерҙәр.
— Эй, халыҡтар! Һеҙ быны таныйһығыҙмы? — тип фәрештәләр ауаз һалыр.
— Нәғүҙе билләһ — Аллаһ һаҡлаһын! — тиерҙәр кешеләр быны танымауҙары тураһында белдереп.
— Эй, бисаралар! Был — һеҙ һөйгән, һеҙ ололап туя алмаған донъя. Уға ҡарата ҡомһоҙлоҡ күрһәтеп, һеҙ фәҡир-меҫкендәрҙең күңелен күрмәнегеҙ, уларҙы бар тип тә белмәнегеҙ Шуға динегеҙҙе һаттығыҙ. Ә ул бына шундай сүрәттә, — тиелер һәм:
— Донъяны утҡа атығыҙ! — тип фарман бирелер. Шул саҡ донъя әйтер: «Эй, Раббым! Минең бит үҙемә эйәргән, мине менән бергә йөрөгән дуҫтарым да бар ине. Улар ҡайҙа? — тиер
— Донъя менән бергә уның дуҫтарын да утҡа атығыҙ! — фарман бирелер. Читать далее