Халҡыбыҙҙың тәҡәбберлеге
     Әҙәм заты нисәмә быуаттар инде йәшәп, үткән тарихынан һабаҡ алмай. Бына ахырзамандың аҙағында йәшәүебеҙҙән дә, фәтүә юҡ. Бер аяғыбыҙ менән ҡәберҙең соҡорона баҫып торабыҙ, ләкин мин-минлегебеҙ менән һәр кем, һәр халыҡ тиерлек, Иблис ҡуштандарына эйәреп, үҙҙәрен хаҡ итеп, ҙур гонаһ – тәҡәбберлеккә бара. Тәҡәбберлек – ул әллә кем булып маһайыу, маҡтаныу, эрелек күрһәтеү, үҙеңде бик эре, һауалы тотоу, һауалылыҡ.
     Аллаһы Тәғәлә Изге Ҡөрьәндә:
                                          وَلَا تُصَعِّرْ خَدَّكَ لِلنَّاسِ وَلَا تَمْشِ فِي الْأَرْضِ مَرَحًا إِنَّ اللَّهَ لَا يُحِبُّ كُلَّ مُخْتَالٍ فَخُورٍ
     «Үә ләә түсәғғир хаддәкә линнәәси үә ләә тәмши фил-ардыи мәрахән иннә-ллааһа ләә йү-хиббү күллә мухтәәлиң фәхуур»
     «Кешеләргә ҡарата йөҙөндә кәмһетеү күренмәһен һәм ер йөҙөндә ғорурланып йөрөмә, ысынлап та, Аллаһ һәр төрлө ғорурҙарҙы (тәҡәбберҙәрҙе) һәм маҡтаныусыларҙы яратмай», — ти [Ҡөрьән, 31:18]. Читать далее →